آنیمیسم یک اسم مذکر است. این اصطلاح از کلمه لاتین animus گرفته شده است که به معنای "نفس حیاتی، روح، روح" است.

معنای Animism در حوزه فلسفه و پزشکی به آموزه‌ای اشاره دارد که در آن روح را اصل یا علت هر پدیده حیاتی و روانی می‌داند.

آنیمیسم به این صورت توضیح داده می‌شود که همه چیز اعم از مردم، حیوانات، ویژگی‌های جغرافیایی، جمادات و حتی پدیده‌های طبیعی هستند. دارای روحی است که آنها را با یکدیگر پیوند می دهد.

در انسان شناسی، این مفهوم ساختاری است که برای یافتن رگه هایی از معنویت در میان سیستم های اعتقادی مختلف استفاده می شود.

در بیشتر موارد، با این حال، جان گرایی به عنوان یک دین تلقی نمی شود، بلکه ویژگی باورهای مختلف است .

به طور خلاصه، آنیمیسم این باور است که همه چیز دارند. روح یا روح، انیما ، خواه حیوان باشد، گیاه، صخره، رودخانه، ستارگان، کوه و هر چیز دیگری. انیمیست ها بر این باورند که هر انیما روحی با قدرت زیاد است که می تواند کمک کند یا آسیب برساند، و باید به نحوی مورد پرستش، ترس و یا حتی شناخت قرار گیرد.

طبق نظر تایلور (1832) -1917) ) انیمیسم مرحله اولیه تکامل انسان خواهد بود، جایی که انسان که به عنوان بدوی تلقی می شود، معتقد است که همه اشکال قابل شناسایی طبیعت هستند.دارای روح و فعالیتهای داوطلبانه است.

در روانشناسی و آموزش، بر اساس شناخت گرایی پیاژه (1896-1980)، جان گرایی به عنوان مرحله اولیه رشد فکری کودک مفهوم سازی می شود.

این اصطلاح «آنیمیسم» برای اولین بار در سال 1871 ابداع شد و جنبه اساسی بسیاری از ادیان باستانی، عمدتاً فرهنگ‌های قبیله‌ای بومی به شمار می‌رود. جهان معاصر.

منشأ آنیمیسم چیست؟

برای مورخان، آنیمیسم چیزی ضروری برای معنویت انسان است، زیرا منشأ آن هنوز از دوره پارینه سنگی است. و با انسان‌های موجود در آن زمان.

از نظر تاریخی، تلاش‌های زیادی توسط فیلسوفان و رهبران دینی با هدف تعریف تجربه معنوی انسان انجام شده است.

حدود 400 سال قبل از میلاد، فیثاغورث در مورد پیوند و اتحاد بین روح فردی و روح الهی تأمل کرد و اعتقاد خود را به "روح" که انسان و اشیاء را در بر می گیرد، بیان کرد. او با مصریان باستان، افرادی که به زندگی در طبیعت و تجسم مرگ احترام می‌گذاشتند، مطالعه کرد.فیلسوف که در سال 350 قبل از میلاد منتشر شد، موجودات زنده را به عنوان چیزهایی که دارای روح هستند تصور کرد.

به دلیل وجود این فیلسوفان باستانی، ایده animus mundi وجود دارد، یعنی یک روح دنیا چنین ایده هایی به عنوان موضوع تفکر فلسفی و بعد علمی عمل کردند، که قرن ها طول کشید تا در پایان قرن نوزدهم به وضوح تعریف شود.

حتی با وجود بسیاری از متفکران که مایل به شناسایی ارتباط بین جهان طبیعی و ماوراء طبیعی بودند. تعریفی که امروزه برای آنیمیسم شناخته می شود زمان زیادی طول کشید و این تنها در سال 1871 با ادوارد برنت تایلور اتفاق افتاد که از این کلمه در کتاب خود "فرهنگ اولیه" برای شناسایی بیشتر اعمال مذهبی استفاده کرد. 5>

آنیمیسم در ادیان

به لطف کار تایلور، دیدگاه آنیمیسم ارتباط تنگاتنگی با فرهنگ های ابتدایی دارد، اما عناصر آنیمیسم را می توان در ادیان اصلی نیز یافت. جهان مدرن و سازمان یافته امروزی.

نمونه ای از آن شینتوئیسم است - مذهب سنتی ژاپن که بیش از 110 میلیون نفر آن را انجام می دهند. مشخصه این دین اعتقاد به ارواح به نام کامی است که در همه چیز ساکن هستند، اعتقادی که شینتوئیسم مدرن و شیوه های آنیمیست باستانی را به هم مرتبط می کند.

در استرالیا، در جوامع قبایل بومی، وجود دارد. یک ارتباط توتمیستی قوی(اشاره به توتمیسم). توتم، به طور کلی یک گیاه یا یک حیوان، دارای قدرت های ماوراء طبیعی است و احترام به عنوان نماد جامعه قبیله ای در نظر گرفته می شود.

در مورد لمس، خوردن یا صدمه زدن به آن توتم خاص تابوهایی وجود دارد، زیرا برای توتمیسم، سرچشمه روح توتم یک جسم بی جان نیست، بلکه یک موجود زنده است، چه گیاه و چه حیوان.

در مقابل، اینویت ها، یک قوم اسکیمو وجود دارند که در منطقه قطب شمال حضور دارند. از آلاسکا تا گرینلند، که معتقدند ارواح می توانند هر موجودی را تصاحب کنند، صرف نظر از اینکه آن شیء متحرک است یا نه، زنده یا مرده.

اعتقاد به معنویت موضوعی بسیار جامع تر، ظریف و جامع تر است. زیرا روح به موجود (گیاه یا حیوان) بستگی ندارد، بلکه برعکس: موجودی است که به روح ساکن در آن وابسته است.

همچنین رجوع کنید به:

معنای فلسفه مدرن