Animisme is een mannelijk zelfstandig naamwoord. De term komt van het Latijnse animus wat "vitale adem, ziel, geest" betekent.

De betekenis van Animisme verwijst op het gebied van Filosofie en Geneeskunde naar een doctrine waarin de ziel wordt beschouwd als het principe of de oorzaak van alle vitale en psychische verschijnselen.

Animisme wordt meestal uitgelegd als het idee dat alle dingen - of het nu mensen, dieren, geografische kenmerken, levenloze voorwerpen of zelfs natuurverschijnselen zijn - begiftigd zijn met een geest die hen met elkaar verbindt.

In de antropologie zou dit concept een constructie zijn die gebruikt wordt om sporen van spiritualiteit te vinden in verschillende geloofssystemen.

In de meeste gevallen echter, animisme wordt niet beschouwd als een religie, maar eerder als een kenmerk van verschillende geloven .

Kortom, animisme is het geloof dat alles een ziel of geest heeft, anima Animisten geloven dat ieder mens een dier, een plant, een rots, rivieren, sterren, bergen, wat dan ook is. anima is een geest met grote kracht die kan helpen of schaden, en die aanbeden, gevreesd of zelfs op de een of andere manier erkend moet worden.

Volgens Tylor (1832-1917) zou animisme het beginstadium van de menselijke evolutie zijn, waarin de als primitief beschouwde mens gelooft dat alle identificeerbare vormen van de natuur begiftigd zijn met een ziel en vrijwillige activiteiten.

Binnen de psychologie en het onderwijs wordt, volgens het cognitivisme van Piaget (1896-1980), animisme geconceptualiseerd als de beginfase van de intellectuele ontwikkeling van het kind.

De term 'animisme' werd voor het eerst gebruikt in 1871 en wordt beschouwd als een fundamenteel aspect van veel oude religies, vooral in inheemse stammenculturen.

Tegenwoordig is animisme op verschillende manieren terug te vinden in de belangrijkste religies van de hedendaagse wereld.

Wat is de oorsprong van animisme?

Voor historici is animisme iets essentieels voor de menselijke spiritualiteit, en de oorsprong ervan ligt zelfs in de paleolithische periode en bij de hominiden die toen bestonden.

In historische termen gesproken, er zijn veel pogingen gedaan door filosofen en religieuze leiders om de menselijke spirituele ervaring te definiëren.

Rond 400 voor Christus dacht Pythagoras na over de verbinding en vereniging tussen de individuele ziel en de goddelijke ziel, waarbij hij zijn geloof uitsprak in een "ziel" die mensen en objecten omvat.

Het is zeer waarschijnlijk dat Pythagoras de perfectionist was van zulke overtuigingen omdat hij studeerde bij de oude Egyptenaren, een volk dat het leven in de natuur en de personificatie van de dood vereerde - factoren die wijzen op een sterk animistisch geloof.

In Aristoteles' "Over de ziel", gepubliceerd in 350 voor Christus, conceptualiseerde de filosoof levende wezens als dingen die een geest bevatten.

Door deze oude filosofen is er het idee van een animus mundi Dergelijke ideeën dienden als object van filosofisch en later wetenschappelijk denken, dat eeuwen duurde voordat het aan het eind van de 19e eeuw duidelijk werd gedefinieerd.

Zelfs al wilden veel denkers een verband leggen tussen de natuurlijke wereld en de bovennatuurlijke wereld, toch duurde het lang voordat de definitie die we vandaag kennen voor animisme werd opgesteld. Deze kwam er pas in 1871 met Edward Burnett Tylor die het woord gebruikte in zijn boek "Primitive Culture" om oudere religieuze praktijken aan te duiden.

Animisme binnen religies

Dankzij het werk van Tylor is het perspectief van animisme sterk verbonden met primitieve culturen, maar elementen van animisme zijn ook te vinden in de belangrijkste religies van de moderne en georganiseerde wereld van vandaag.

Een voorbeeld is het shintoïsme - de traditionele godsdienst van Japan, die door meer dan 110 miljoen mensen wordt beleden. Deze godsdienst wordt gekenmerkt door een geloof in geesten, de zogenaamde kami Dit is een geloof dat het moderne shintoïsme en oude animistische praktijken met elkaar verbindt.

In Australië bestaat er in inheemse stammengemeenschappen een sterke totemistische (verwijzend naar totemisme) band. De totem, meestal een plant of een dier, is begiftigd met bovennatuurlijke krachten en wordt eerbiedig beschouwd als een symbool van de stammengemeenschap.

Er zijn taboes over het aanraken, eten of kwetsen van die specifieke totem, omdat in het totemisme de bron van de geest van de totem geen levenloos object is, maar een levende entiteit, plant of dier.

Daartegenover staan de Inuit, een Eskimovolk dat voorkomt in de Arctische regio van Alaska tot Groenland, die geloven dat geesten bezit kunnen nemen van elke entiteit, ongeacht of het een levend voorwerp is of niet, levend of dood.

Geloof in spiritualiteit is een veel meer omvattende, delicate en holistische zaak, omdat de geest niet afhankelijk is van het wezen (plant of dier), maar het tegenovergestelde: het is de entiteit die afhankelijk is van de geest die het bewoont.

Zie ook:

Betekenis van Moderne Filosofie