Animizm jest rzeczownikiem rodzaju męskiego i pochodzi z łaciny animus co oznacza "witalny oddech, duszę, ducha".

Znaczenie animizmu odnosi się, w dziedzinie filozofii i medycyny, do doktryny, w której dusza jest uważana za zasadę lub przyczynę wszelkich zjawisk życiowych i psychicznych.

Animizm zwykle tłumaczy się jako ideę, że wszystkie rzeczy - czy to ludzie, zwierzęta, obiekty geograficzne, przedmioty nieożywione, a nawet zjawiska naturalne - są obdarzone duchem, który łączy je ze sobą.

W antropologii koncepcja ta byłaby konstruktem używanym do znajdowania śladów duchowości wśród różnych systemów wierzeń.

Jednak w większości przypadków, animizm nie jest uważany za religię, ale raczej za cechę charakterystyczną różnych wierzeń .

Krótko mówiąc, animizm to przekonanie, że wszystko ma duszę lub ducha, anima Animiści wierzą, że każdy człowiek jest zwierzęciem, rośliną, skałą, rzeką, gwiazdą, górą, czymkolwiek. anima jest duchem o wielkiej mocy, który może pomóc lub zaszkodzić i powinien być czczony, bać się lub nawet w jakiś sposób uznawany.

Według Tylora (1832-1917) animizm byłby początkowym etapem ewolucji człowieka, w którym człowiek, postrzegany jako prymitywny, wierzy, że wszystkie możliwe do zidentyfikowania formy natury są obdarzone duszą i dobrowolnymi działaniami.

W ramach psychologii i edukacji, zgodnie z kognitywizmem Piageta (1896-1980), animizm jest konceptualizowany jako początkowa faza rozwoju intelektualnego dziecka.

Termin "animizm" został po raz pierwszy ukuty w 1871 roku i jest uważany za fundamentalny aspekt wielu starożytnych religii, zwłaszcza rdzennych kultur plemiennych.

Obecnie animizm można wskazać na różne sposoby w głównych religiach współczesnego świata.

Jakie jest pochodzenie animizmu?

Dla historyków animizm jest czymś istotnym dla ludzkiej duchowości, a jego pochodzenie wywodzi się nawet z okresu paleolitu i hominidów, które istniały w tym czasie.

Mówiąc w kategoriach historycznych, filozofowie i przywódcy religijni podejmowali wiele prób zdefiniowania ludzkiego doświadczenia duchowego.

Około 400 r. p.n.e. Pitagoras zastanawiał się nad połączeniem i jednością między indywidualną duszą a boską duszą, wyrażając wiarę w "duszę", która obejmuje ludzi i przedmioty.

Jest bardzo prawdopodobne, że Pitagoras był twórcą takich wierzeń, ponieważ studiował ze starożytnymi Egipcjanami, ludem, który czcił życie w naturze i personifikację śmierci - czynniki wskazujące na silne wierzenia animistyczne.

W dziele Arystotelesa "O duszy", opublikowanym w 350 r. p.n.e., filozof przedstawił żywe istoty jako rzeczy posiadające ducha.

Ze względu na tych starożytnych filozofów, istnieje idea animus mundi Takie idee służyły jako przedmiot myśli filozoficznej, a później naukowej, która zajęła wieki, zanim została jasno zdefiniowana pod koniec XIX wieku.

Nawet przy wielu myślicielach pragnących zidentyfikować związek między światem naturalnym a światem nadprzyrodzonym, definicja znana dziś jako animizm została ukuta powoli i pojawiła się dopiero w 1871 roku wraz z Edward Burnett Tylor który użył tego słowa w swojej książce "Primitive Culture", aby zidentyfikować starsze praktyki religijne.

Animizm w religiach

Dzięki pracy Tylora perspektywa animizmu jest bardzo związana z prymitywnymi kulturami, jednak elementy animizmu można również znaleźć w głównych religiach dzisiejszego nowoczesnego i zorganizowanego świata.

Jednym z przykładów jest szintoizm - tradycyjna religia Japonii, która jest praktykowana przez ponad 110 milionów ludzi. Religia ta charakteryzuje się wiarą w duchy, zwane "duchami". kami Jest to przekonanie, które łączy współczesny shintoizm ze starożytnymi praktykami animistycznymi.

W Australii, w rdzennych społecznościach plemiennych, istnieje silny związek totemistyczny (odnoszący się do totemizmu). Totem, zwykle roślina lub zwierzę, jest obdarzony nadprzyrodzonymi mocami i jest traktowany z szacunkiem jako symbol społeczności plemiennej.

Istnieją tabu dotyczące dotykania, jedzenia lub ranienia tego konkretnego totemu, ponieważ w totemizmie źródłem ducha totemu nie jest obiekt nieożywiony, ale żywa istota, czy to roślina, czy zwierzę.

Przeciwieństwem są Inuici, Eskimosi zamieszkujący region arktyczny od Alaski po Grenlandię, którzy wierzą, że duchy mogą zawładnąć każdą istotą, niezależnie od tego, czy jest to obiekt ożywiony czy nie, żywy czy martwy.

Wiara w duchowość jest znacznie bardziej kompleksową, delikatną i holistyczną kwestią, ponieważ duch nie zależy od istoty (rośliny lub zwierzęcia), ale wręcz przeciwnie: to istota zależy od ducha, który ją zamieszkuje.

Zobacz także:

Znaczenie współczesnej filozofii