Tayloryzm to metoda organizacji przemysłowej opracowana przez Fredericka Taylora, której głównym celem jest optymalizacja zadań wykonywanych w przedsiębiorstwach.

Tayloryzm, zwany również naukowym zarządzaniem, dąży do zwiększenia produktywności pracowników poprzez zastosowanie nauki do zarządzania produkcją w celu zwiększenia wydajności firm.

Pochodzenie tayloryzmu

Frederick Winslow Taylor urodził się w 1856 roku w należącej do wyższej klasy rodzinie kwakrów w amerykańskim stanie Pensylwania. Choć zdał egzaminy wstępne na tradycyjny Uniwersytet Harvarda, z powodu słabnącego wzroku został czeladnikiem formierskim i mechanikiem w hucie stali.

W miarę upływu czasu awansował, aż został głównym inżynierem, a następnie konsultantem. Taylor zaczął rozwijać swoje pomysły dotyczące organizacji pracy w ostatnich dekadach XIX wieku. W 1911 roku opublikował książkę pt. Zasady administracji publicznej w którym przedstawił podstawową strukturę swojego systemu racjonalizacji pracy.

Jedną z zasad tayloryzmu jest stosowanie metody naukowej w celu ustalenia, które metody są najbardziej wydajne. Zadania muszą być analizowane naukowo, aby dowiedzieć się, w jaki sposób powinny być wykonywane. Innym elementem składającym się na koncepcję tayloryzmu jest idea, że pracownicy powinni być wybierani i szkoleni w taki sposób, aby dobrze wykorzystać ich umiejętności, które powinny być wykorzystywane w pracy.Kolejną cechą systemu tayloryzmu jest to, że pracownicy muszą być pod stałym nadzorem.

Aby zrozumieć, czym jest tayloryzm i jak działa w praktyce, powinniśmy również zauważyć, że kładzie on nacisk na podział zadań na linii montażowej, prowadząc do specjalizacji pracowników. Inną ważną kwestią jest to, że stara się unikać marnotrawstwa materiałów poprzez promowanie dyscypliny.

Do czasu powstania tayloryzmu, strach przed utratą pracy był główną i prawie jedyną motywacją pracowników. Model tayloryzmu dodaje pozytywną motywację: wartość otrzymywana przez każdego pracownika powinna być powiązana z jego produktywnością, tak aby miał on motywację do pracy tak wydajnie, jak to tylko możliwe.

Pomimo tego, że tayloryzm był obiektem krytyki (np. ograniczał autonomię pracowników), był on ważny dla przemysłu, ponieważ pozwolił na bardziej racjonalną organizację jego działalności, co przyczyniło się do wzrostu produktywności i poziomu życia społeczeństw przemysłowych.

Tayloryzm i inne modele organizacyjne

Po podsumowaniu tayloryzmu możemy zauważyć, że pomimo jego wkładu w organizację pracy, z czasem pojawiły się nowe modele organizacji pracy w przemyśle, będące w opozycji do niego. Jednym z nich jest Toyota Production System, zwany również toyotyzmem, oparty na filozofii organizacji pracy opracowanej przez japońską firmę motoryzacyjną.Toyota.

Toyotyzm, który wyłonił się w okresie po II wojnie światowej, ma za swoje główne cele uelastycznienie produkcji, regulowanie jej zgodnie z popytem, aby uniknąć konieczności tworzenia dużych zapasów i marnotrawstwa. W tym systemie, w przeciwieństwie do intensywnej specjalizacji promowanej przez tayloryzm i fordyzm, pracownicy muszą znać różne procesy zaangażowane w produkcję.produkcja.

Ponadto, w przeciwieństwie do modelu fordystycznego, który zostanie omówiony później i który nie wymaga wykwalifikowanych pracowników, model toyotystyczny zakłada wysoki poziom kwalifikacji siły roboczej, co powinno skutkować wysoką jakością produktów.

Tayloryzm i fordyzm

O Fordyzm Nazwa fordyzm pochodzi od nazwiska Henry'ego Forda (1863 - 1947), amerykańskiego przemysłowca, który założył Ford Motor Company i zrewolucjonizował przemysł motoryzacyjny. Początkowo stosowane w przemyśle motoryzacyjnym, pomysły Forda zostały zastosowane w innych dziedzinach.

Fordyzm to model produkcji masowej, którego celem było obniżenie kosztów produkcji na jednostkę. W ten sposób ceny pobierane od konsumentów mogły być niższe. W konsekwencji większa liczba konsumentów.

System Forda kładł nacisk na specjalizację pracowników, tak aby każdy z nich opanował wykonywanie swoich zadań, a także na wykorzystanie narzędzi i maszyn, które pozwalały mniej wykwalifikowanym pracownikom na udział w produkcji.

Model fordystyczny kładł mniejszy nacisk na szkolenie pracowników niż tayloryzm i, w przeciwieństwie do tayloryzmu, nie łączył zwiększonej produktywności ze wzrostem dochodów pracowników. Ford promował jednak znaczny wzrost płac dla swoich pracowników w celu zwalczania absencji (nawyku opuszczania pracy) i rotacji pracowników.

Cechy tayloryzmu

Tayloryzm jest badany przez socjologię, historię, ekonomię i inne dziedziny wiedzy w celu zrozumienia jego wpływu na organizację przemysłową i jego konsekwencji dla pracowników i dla firma ogólnie.

Aby lepiej zrozumieć, czym był tayloryzm, możemy przedstawić niektóre z jego cech. Wśród cech tayloryzmu możemy wymienić:

• Podział zadań i specjalizacja pracowników w ich wykonywaniu;
• Dobór pracowników w celu wykorzystania ich umiejętności;
• Inwestycje w szkolenia pracowników;
• Organizacja pracy w taki sposób, aby zmniejszyć zmęczenie pracowników;
• Stały nadzór nad pracą pracowników;
• Ustanowienie zachęt pieniężnych dla pracowników w oparciu o zwiększoną produktywność;
• Poszukiwanie najwyższej produkcji, realizowanej w najkrótszym czasie i wymagającej najmniejszego wysiłku ze strony pracowników;
• Należy zwrócić uwagę na warunki pracy pracowników, które powinny ulec poprawie;
• Systematyczne badanie procesów związanych z produkcją w celu wykorzystania najbardziej wydajnych metod, a nie tych, które zostały przekazane przez tradycję firmie lub sektorowi, w którym działa.

Zobacz także:

• Znaczenie fordyzmu
• Znaczenie społeczeństwa