Ik denk, daarom besta ik is een uitdrukking van de Franse filosoof René Descartes De Latijnse vorm wordt vertaald als Cogito, ergo sum maar het is oorspronkelijk in het Frans geschreven: Je pense, donc je suis Dit staat in Descartes' boek "Vertoog over de methode", 1637.

In feite zou de meest letterlijke vertaling van de oorspronkelijke zin zijn "Ik denk, dus ik ben".

De betekenis van "Ik denk, dus ik ben" was een hoeksteen van de Verlichtingsvisie, omdat het de betekenis van "Ik denk, dus ik ben" op de voorgrond plaatste. de menselijke rede als de enige vorm van bestaan .

René Descartes wordt beschouwd als de grondlegger van de moderne filosofie.

De uitdrukking ontstond toen Descartes een methodologie probeerde te schetsen om uit te leggen wat "ware kennis" zou zijn. De filosoof dacht vanuit absolute twijfel, omdat hij absolute, onbetwistbare en onweerlegbare kennis wilde bereiken.

Hiervoor was het echter nodig om te twijfelen aan alles wat er al was.

Het enige waar Descartes niet aan kon twijfelen was zijn eigen twijfel en dus zijn denken.

Als een individu aan alles twijfelt, bestaat zijn gedachte, en als hij bestaat, bestaat het individu ook.

De zin "Ik denk, dus ik besta" vormt de kern van zijn filosofische denken en van zijn methode als geheel. In het boek "Vertoog over de methode" gaat de filosoof in op de hyperbolische twijfel, het twijfelen aan alles, het niet accepteren van welke waarheid dan ook.

In de meditaties van Descartes is te zien dat het zijn ambitie is om de waarheid te vinden en kennis op stevige fundamenten te vestigen.

Hiervoor is het nodig dat hij alles afwijst wat vragen oproept en twijfel veroorzaakt over alles.

Wat aan de zintuigen wordt gepresenteerd kan twijfel veroorzaken, de zintuigen kunnen het individu immers vaak misleiden. Op dezelfde manier kunnen dromen niet vertrouwd worden, omdat ze niet uitgaan van echte dingen.

Bovendien wordt zelfs een "exacte" wetenschap zoals wiskundige paradigma's buiten beschouwing gelaten: een individu moet alles ontkennen wat hem of haar als vooraf zeker wordt voorgesteld.

Omdat Descartes aan alles twijfelt, kan hij het bestaan van twijfel niet afwijzen. Omdat twijfel voortkwam uit zijn vragen, neemt de filosoof aan dat de eerste waarheid "ik denk, dus ik besta" is.

Dit is dus de eerste bewering die de filosoof als waar beschouwt.

De cartesiaanse methode

In het midden van de 17e eeuw was er een sterke band tussen filosofie en wetenschappen.

Er was geen concrete wetenschappelijke methode en het filosofische denken bepaalde de regels voor het onderscheiden van de samenleving en al haar verschijnselen.

Naarmate er een nieuwe denkschool of filosofisch voorstel ontstond, veranderde ook de manier om de wereld en zelfs de wetenschap zelf te begrijpen.

Absolute waarheden werden snel "vervangen", wat Descartes erg irriteerde.

Zijn doel - het bereiken van absolute waarheid, waar deze niet betwist kon worden - werd een pijler van de Cartesiaanse methode, die werd ondersteund door twijfel.

Het denken van de filosoof resulteerde uiteindelijk in een breuk tussen de traditionele Aristotelische en middeleeuwse filosofie, wat de weg vrijmaakte voor de wetenschappelijke methode en de moderne filosofie.