In dit artikel gaan we het hebben over een interessant concept dat verband houdt met de geest en het gedrag van mensen, namelijk de id Het neemt een belangrijke plaats in in het psychoanalytische denken, vooral in het baanbrekende werk van de Oostenrijkse arts Sigmund Freud, de vader van de psychoanalyse.

Wat is id

Het woord id vindt zijn oorsprong in het gelijknamige Latijnse voornaamwoord, dat ruwweg overeenkomt met "dit". Samen met ego e superego De id is een van de componenten van het driedelige model van de menselijke persoonlijkheid dat door Freud werd gecreëerd.

Het id, volgens Freud, komt overeen met instincten, verlangens en impulsen. Agressieve impulsen, seksueel verlangen en lichamelijke behoeften behoren tot de componenten van het id.

Het id in de psychoanalyse

Volgens Freud is het id de enige van de drie persoonlijkheidscomponenten die bij het individu geboren wordt en tegenstrijdige impulsen kan bevatten.

Hoewel het onbewust functioneert, levert het id energie zodat het bewuste mentale leven zich kan blijven ontwikkelen. Het kan zich manifesteren in taalkundige dwalingen, in kunst en in andere minder rationele aspecten van het bestaan. De vrije associatie van ideeën en de analyse van dromen zijn hulpmiddelen die nuttig kunnen zijn om iemands id te bestuderen.

Hoewel het doelwit is van kritiek van sommige hedendaagse psychoanalytici, die het simplistisch vinden, blijft het Freudiaanse concept van id nuttig om de aandacht te richten op de instincten en impulsen die deel uitmaken van de menselijke persoonlijkheid en helpen om het gedrag te sturen.

Verschil tussen ego, superego en id

We zullen nu enkele verschillen zien tussen de drie componenten die Freud identificeerde in de menselijke persoonlijkheid.

Zoals hierboven vermeld, negeert het id, dat zich bezighoudt met de onmiddellijke bevrediging van verlangens en impulsen, de realiteit en ontstaat het vóór de andere componenten van de persoonlijkheid, die zich, naarmate de persoon groeit, ontwikkelen, waardoor een meer evenwichtige interactie met de wereld in het algemeen en met andere mensen mogelijk wordt.

Het ego ontstaat bijvoorbeeld om de eisen van het niets realistische id te beheersen, om ze in overeenstemming te brengen met de werkelijkheid en te voorkomen dat ze desastreuze gevolgen hebben voor het individu. De acties van het ego maken bijvoorbeeld het uitstellen van bevrediging en het zoeken naar effectieve manieren om doelen te bereiken mogelijk.

Het superego is het onderdeel van de persoonlijkheid dat de culturele waarden en regels bevat die de persoon heeft geassimileerd en geïnternaliseerd en dat het ego probeert te sturen zodat het zich daaraan conformeert. We worden er niet mee geboren, maar ontwikkelen het door ons leven in de maatschappij en de interactie met vaderfiguren zoals ouders, leraren en andere autoriteitsfiguren.

Het superego, dat verantwoordelijk is voor de opvattingen van mensen over goed en kwaad, omvat wat we gewoonlijk het geweten noemen, dat gedrag beoordeelt en afwijkingen in de praktijk van geïnternaliseerde waarden bekritiseert. Vanwege zijn kenmerken en functie staat het vaak tegenover de eisen van het id.

Terwijl het id volledig onbewust is, zijn het ego en het superego gedeeltelijk bewust en gedeeltelijk onbewust. Het ego probeert de eisen van het id, de morele eisen van het superego en de beperkingen die worden opgelegd door de realiteit waarin het individu zich bevindt, met elkaar te verzoenen.

Volgens de psychoanalyse kan het conflict tussen de bewuste en onbewuste inhoud van de geest geestelijke stoornissen en problemen veroorzaken, bijvoorbeeld angst en neurose.

Het is belangrijk om op te merken dat id, ego en superego delen van de persoonlijkheid zijn, niet van de hersenen. Ze hebben geen fysiek bestaan.

Oorsprong van de namen ego, superego en id

Ken je de oorsprong van de namen van de persoonlijkheidscomponenten? We hebben al uitgelegd dat "id" een Latijns voornaamwoord is, min of meer gelijk aan ons "het". "Ego" is Latijn voor "ik". Het komt bijvoorbeeld voor in de uitspraak "Et si omnes scandalizati fuerint in te, ego numquam scandalizabor" ("Al worden allen in u geschandaliseerd, ik zal nooit worden geschandaliseerd"), door Petrus tegen Christus gezegd in de Vulgaat, de beroemde vertaling van deLatijnse Bijbel geproduceerd aan het einde van de 4e eeuw.

De namen ego, superego en id werden bedacht door de Britse psychoanalyticus James Beaumont Strachey, een van de vertalers van Freuds werk in het Engels. Strachey gebruikte de genoemde Latijnse vormen om de concepten te benoemen die Freud respectievelijk "das Ich", "das Über-Ich" en "das Es" noemde. Onthoud dat in het Duits zelfstandige naamwoorden en de meeste zelfstandige naamwoorden de eerste letter hebbengeschreven in hoofdletters.

"Das Ich" betekent "het zelf" in het Duits. Beroemd is de zin "Ich bin ein Berliner" ("Ik ben een Berliner"), die de Amerikaanse president John Kennedy uit solidariteit met de inwoners van Berlijn zei in een toespraak tijdens een bezoek aan het westelijke deel van de kapitalistische Duitse stad, gescheiden van het oostelijke, socialistische deel door de Berlijnse Muur. "Das Über-Ich" zou zoiets zijn als "hoger zelf".

"Das Es" zou zoiets zijn als "de dit", omdat "es" het voornaamwoord is dat in het Duits wordt gebruikt voor zelfstandige naamwoorden die het onzijdige lidwoord "das" accepteren ("er" en "sie" zijn de voornaamwoorden die worden gebruikt voor zelfstandige naamwoorden die respectievelijk het mannelijke lidwoord "der" en het vrouwelijke lidwoord "die" accepteren). Freud nam de benaming "das Es" over uit het werk van de Duitse arts Georg Groddeck, hoewel zijn definitie verschilt van die van Freud.Terwijl de eerste het ego zag als een uitbreiding van het id, stelde de tweede id en ego voor als afzonderlijke systemen.

Conclusie

Hoewel alle mensen, zelfs de meest psychologisch gezonde, irrationele impulsen en onbewuste motivaties in het id hebben, is het noodzakelijk dat de werking ervan in evenwicht wordt gehouden door de werking van het ego en het superego, zodat het individu op een bevredigende en morele manier kan omgaan met zijn omgeving en met de mensen met wie hij leeft.

De psychoanalyse, die instrumenten heeft ontwikkeld zoals de vrije associatie van ideeën om de onbewuste inhoud van de geest te begrijpen en om de manifestaties van onenigheid tussen de verschillende componenten van de persoonlijkheid te herkennen, probeert het individu te helpen om de eisen en behoeften van de verschillende aspecten van zijn mentale apparaat te begrijpen en in evenwicht te brengen.