زیبایی شناسی چیست؟

زیبایی شناسی اصطلاحی است که در اصل از زبان یونانی، به طور خاص از کلمه aisthésis گرفته شده است. به معنای عمل درک کردن، توجه کردن است. شاخه ای از فلسفه به نام فلسفه هنر است که به بررسی جوهر زیبایی یا آنچه زیباست اعم از طبیعی یا هنری و اساس هنر می پردازد. زیبایی شناسی همچنین به مطالعه احساسی می پردازد که چیزهای زیبا در درون هر انسانی ایجاد می کنند یا بیدار می شوند.

در میان معانی زیبایی شناسی به عنوان یک علم، آن چیزی نیز به فقدان زیبایی، به زشتی مربوط می شود.

از آنجایی که اصطلاح زیبایی شناسی به مفاهیم مختلفی از زیبایی از جمله زیبایی بیرونی می پردازد، دائماً توسط کلینیک هایی که در دگرگونی های فیزیکی تخصص دارند استفاده می شود، به اصطلاح کلینیک های زیبایی، که در آن خدماتی مانند مانیکور، پدیکور، کوتاهی مو، آرایش و غیره استفاده می شود. ارائه می شود.

زیبایی شناسی در دوران باستان

در دوران باستان، زیبایی شناسی بخشی از مطالعات و آموزه های اخلاق و منطق بوده است. بسیاری از فیلسوفان به بحث در مورد مضامین مختلف فلسفی، از جمله زیبایی شناسی پرداختند. افلاطون و ارسطو فیلسوفانی بودند که بیشتر با مطالعه زیبایی و زیبایی شناسی درگیر بودند. از جمله افلاطون در چندین دیالوگ خود (آثار تألیف خود او که در آن افلاطون طرز تفکر خود را در مورد فلسفه نوشته و امروزه مبنای بسیاری از رشته های این موضوع است) او را بیان کرده است.نگرانی در مورد فضایی که زیبایی در طرز فکر و عمل مردم اشغال می کند.

زیبایی شناسی در فلسفه

یکی از تزهایی که افلاطون از آن دفاع می کند این است که وقتی انسان با چیزهای خوب همذات پنداری می کند، به زیبایی می رسد. و از همین تفکر افلاطونی بود که در قرون وسطی ایده مطالعه زیبایی‌شناسی جدا از دو حوزه دیگر فلسفه که به آن‌ها مرتبط بود، یعنی منطق و اخلاق، پدید آمد و بدین ترتیب فلسفه زیبایی پدید آمد.

اینجا را ببینید همه چیز را در مورد معانی منطق و اخلاق .

A پیشین ، معنای زیبایی شناسی این بود کمی متفاوت از آنچه امروز داریم؛ نشان دهنده حساسیت (زیبایی شناسی) بود. کسی که این مفاهیم کنونی زیبایی شناسی را آنطور که می شناسیم معرفی کرد، فیلسوف آلمانی الکساندر گوتلیب باومگارتن بود. او تعیین کرد که علم زیبایی (زیبایی شناسی) دقیقاً درک زیبایی است که در هنرها بیان می شود (دانش حسی) و علمی برخلاف منطق است که از طریق دانش شناختی بیان می شود.

بعدها در دوره رنسانس، زیبایی شناسی به همان شیوه و با همان معنایی که افلاطون پیشینی داده بود، به عنوان یک موجود زیبا، دوباره ظاهر می شود. با این حال، تنها در قرن هجدهم در انگلستان بود که زیبایی شناسی به بالاترین مفاهیم و اهمیت خود رسید، زمانی که انگلیسی ها تمایز بین زیبایی نسبی و بی واسطه و بین زیبایی را ایجاد کردند.عالی و زیبا.

در سال 1790، امانوئل کانت، در اثر خود، نقد داوری، یا نقد داوری، قضاوت زیبایی شناختی را پیشینی تعریف کرد و زیبایی را به عنوان "هدف بی پایان" نامید.

مهم است که اختلاف افکار بین بزرگترین متفکران تاریخ و معانی ارائه شده توسط آنها برای زیبایی شناسی برجسته شود:

سقراط - او فکر می کرد که در تعریف زیبایی در هنگام تفکر ناتوان است. زیبایی شناسی .

افلاطون - زیبایی برای او مطلق و ابدی بود و برای بیان آن نیازی به مظاهر مادی مانند هنر و غیره نداشت، زیرا اینها فقط تقلید از چیزی است که کامل است. انسان نمی تواند در مورد چیزی زیبا اظهار نظر کند، زیرا تنها واکنش انسان به چنین چیزی انفعال خواهد بود. زیبایی، زیبایی، دانش و عشق در تصور افلاطون جدایی ناپذیر بودند.

همچنین به معنای افسانه غار مراجعه کنید.

ارسطو - با وجود اینکه شاگرد افلاطون بود، تفکر او در مورد زیبایی شناسی کاملاً بر خلاف اندیشه استادش بود. از نظر او زیبایی نه کامل است و نه انتزاعی، بلکه عینی است و مانند طبیعت انسان می تواند بهبود یابد و تکامل یابد.

معنای زیبایی شناسی در دسته فلسفه است

ر.ک. همچنین:

• معنای اخلاق
• معنای معرفت شناسی
• معنای منطق
• معنای متافیزیک
• معنیاخلاقی
• معنای اسطوره غار
• معنای فلسفه قرون وسطی
• معنای انسان ویترویی
• معنای تاریخ
• معنای هرمنوتیک